قبل از سن دبستان هیچ نیازی نیست که در این رابطه به کودک اطلاعاتی داده شود. کافی است او بداند به بیماری‌ای دچار است که از طریق خون منتقل می‌شود و به همین دلیل باید مراقب خود باشد و شرایطی را رعایت کند ولی بعد از 7سالگی می‌توان با او صحبت کرد
سالانه 600هزار نوزاد مبتلا به ایدز متولد می‌شوند. در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، این کودکان از مادرانی ایدز می‌گیرند که حتی خودشان از ابتلا به این بیماری مطلع نیستند. ایدز از مادر از طریق خون در دوران بارداری یا زایمان و حتی شیردهی منتقل می‌شود. امروزه عمده تلاش متخصصان صرف پیشگیری از ابتلای نوزادان به ایدز و درمان آنها می‌شود تا بتوان از میزان مرگ و میر آنها به دلیل ابتلا به این بیماری کاست. ابتلای کودک به ایدز نه‌تنها از نظر جسمی می‌تواند آسیب‌زا باشد و هزینه‌های درمانی گزافی را به خانواده و دولت‌ها تحمیل کند، بلکه از نظر روانی نیز کودک را متحمل رنج‌های بسیار می‌کند. مرگ والدین و بی‌حامی ماندن کودکان کنار تابوهایی که در جامعه وجود دارد و پس زده شدن آنها می‌تواند باعث شود این کودکان از حقوق طبیعی خود محروم بمانند و منزوی بار بیایند.
امروزه پیشرفت‌ها در زمینه درمان ایدز بالا رفته و تنها 2 درصد مادران مبتلا به ایدز ویروس را به فرزندشان منتقل می‌کنند. از 3 روزگی نوزاد نیز معمولا درمان‌های ضدایدز شروع می‌شود و مادر در جریان درمان‌ها قرار خواهد گرفت و در صورتی که جایگاه اجتماعی مادر نامناسب باشد، کمک‌های اجتماعی آغاز می‌شود. برخی از مادران به دلیل اضطراب بالایی که دارند، بیش از حد مراقب فرزند خود می‌شوند و برخی برعکس. برخی دیگر فرزندشان را به آغوش نمی‌گیرند، نمی‌بوسند و شیر نمی‌دهند زیرا می‌ترسند در روند درمان اختلال ایجاد کنند. روا‌ن‌شناسان در جلسه‌های درمانی که ابتدا برای مادران برگزار می‌شود، به آنها اطمینان خاطر می‌دهند که لمس فرزند هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کند و پدر و مادر باید به کودک اعتماد به‌نفس بدهند و مراقبش باشند.
یکی از سوال‌های اصلی والدین این است که چطور باید در مورد ابتلای کودک به ایدز با او صحبت کنیم؟ قبل از سن دبستان هیچ نیازی نیست که در این رابطه به کودک اطلاعاتی داده شود. کافی است او بداند به بیماری‌ای دچار است که از طریق خون منتقل می‌شود و به همین دلیل باید مراقب خود باشد و شرایطی را رعایت کند. بعد از 7 سالگی می‌توان در صورت تمایل کودک با او در مورد نام بیماری هم صحبت کرد. شاید آنچه بیش از دادن خبر بیماری باعث اضطراب والدین می‌شود، ترس از این سوال باشد که: «آیا شما هم به ایدز مبتلا هستید؟» و «چطور مبتلا شده‌اید؟» جلسه‌های حمایت روانی معمولا در این زمینه به بهتر شدن گفت‌وگو بین والدین و کودک کمک می‌کند. در مورد توضیح عامل ابتلا کافی است گفته شود این بیماری از طریق خون منتقل می‌شود. در صورتی که پدر معتادی جلوی چشم کودک است، می‌توان گفت عامل ابتلا اعتیاد پدر بوده اما اگر پدر فوت کرده، نیازی به تخریب او در ذهن کودک نیست. اگر دلیل ابتلا رفتارهای پرخطر جنسی بوده نیز نباید موضوع برای کودک شکافته شود.
پرسش دیگر والدین این است که آیا باید این موضوع را با اولیای مدرسه و فامیل در میان بگذاریم؟ بسیاری از والدین نمی‌توانند در مورد ابتلای فرزندشان به ایدز در خانواده و مدرسه صحبت کنند و می‌ترسند بیان این مساله باعث انگشت‌نما شدن کودک شود. در بسیاری از کشورهای جهان حقوق این کودکان محفوظ است و آنها می‌توانند بنا به شرایط و درمان‌هایی که دریافت می‌کنند در مدارس عادی حاضر شوند. از آنجایی که در ارتباطات معمول بین کودکان احتمال انتقال ویروس ایدز وجود ندارد، نیازی به ایجاد محدودیت برای کودک مبتلا نیست. هیچ نیازی نیست که کودک مبتلا به ایدز در مورد بیماری خود در مدرسه صحبت کند یا والدین به مسئولان مدرسه در این رابطه توضیح دهند. مربیان و مسئولان آموزشی موظف هستند در مورد بهداشت شخصی به کودکان آموزش دهند و از آنها بخواهند این مسائل را برای پیشگیری از ابتلا به بیماری‌های عفونی که برخی حتی بسیار واگیردارتر از ایدز است، رعایت کنند. بهترین توصیه این است که این کودکان در مدارسی ثبت‌نام شوند که فردی قابل‌اعتماد در مدرسه حضور دارد تا والدین بتوانند با اعتماد به او، وی را در جریان مساله قرار دهند. این موضوع به‌خصوص اگر کودک باید ساعت‌های مشخصی دارو مصرف کند اهمیت بیشتری خواهد داشت. در صورتی که چنین فردی وجود نداشت، والدین می‌توانند موضوع را با مدیر مدرسه در میان بگذارند اما درخواست کنند همکلاسی‌های فرزندشان از این موضوع باخبر نشوند. در مورد باخبر شدن نزدیکان و فامیل نیز این موضوع به طرز تفکر و نگاه آنها بستگی دارد.
