حین برداشت پوسیدگی با توجه به اینکه هنگام ترمیم دندان، دندان زنده است و دارای عروق و اعصاب در پالپ است، آسیب مکانیکال ممکن است به بافت زنده دندان وارد شده باشد. البته چون دندان زنده است به خوبی می‌تواند این آسیب را خنثی کند ولی همین روند درست مانند خوب‌شدن یک زخم، نیاز به زمان دارد.
در موارد نادری ممکن است آسیب به حدی باشد که بافت زنده دندان نتواند از عهده مهار آن بربیاید و درد التیام پیدا نکند یا اینکه شرایط به گونه‌ای پیش برود که دندان خونرسانی خود را از دست بدهد و در اصطلاح عام، عصبش عفونی شده و بمیرد! در این صورت عفونت می‌تواند به ناحیه استخوان دور ریشه دندان در فک گسترش پیدا کند و حتی در صورتی که علامتی وجود نداشته باشد، دندان نیاز به درمان ریشه دارد.
دلیل دیگر حساسیت بعد از ترمیم، خود مواد پرکردگی و تحریک به وسیله خود این مواد و حساسیت به‌دلیل نشت آنهاست. این حساسیت البته موقت است و به زودی برطرف می‌شود. مثلا نقره موجود در ترمیم‌های فلزی (آمالگام) و حساسیت ناشی از اسید استفاده شده در پرکردگی‌های همرنگ دندان می‌توانند به‌طور موقت بعد از اتمام درمان، باعث حساسیت دندان شوند که به مرور با احتمال بالا برطرف می‌شوند.
در ترمیم‌های فلزی (آمالگام) به‌دلیل رسانا بودن فلز طبیعی است که سرعت پاسخ دندان به تغییرهای حرارتی (سرما و گرما) بیشتر از دندان‌های عادی باشد. بعد از مدتی ممکن است با توجه به واکنش بافت زنده دندان، این درد و حساسیت کمتر شود.
در طولانی‌مدت نقص پرکردگی، نشت ترمیم، بهداشت ضعیف و شروع مجدد پوسیدگی از لبه‌های ترمیم می‌تواند باعث درد حساسیتی دندان شود. در این صورت مداخله درمانی سریع توسط دندان‌پزشک با عوض‌کردن پرکردگی و قرار دادن ترمیم جدید می‌تواند از نیاز دندان شما به عصب‌کشی جلوگیری کند ولی در صورت پیشرفت پوسیدگی و درگیر شدن عصب (پالپ) نیاز به درمان ریشه (عصب‌کشی) خواهید داشت.
