رفتار کودکان در محیط دندانپزشکی یکسان نیست و دندان‌پزشک می‌تواند طبق تشخیص روان‌شناختی کودک از روش‌های مختلفی برای انجام کار دندانپزشکی استفاده کند. کودکان از نظر رفتار در محیط دندانپزشکی به 4 گروه تقسیم می‌شوند که این تقسیم‌بندی در علوم رفتاری تحت عنوان سنجش رتبه‌ای رفتار فرانکل نامیده می‌شود.
گروه اول: کودکانی که به شدت گریه می‌کنند، می‌ترسند، رفتارهای اجتنابی شدیدی دارند و از درمان ممانعت می‌کنند.
گروه دوم: کودکانی که تمایلی به قبول درمان ندارند، کج‌خلقی و کناره‌گیری می‌کنند ولی این رفتارها شدید نیست.
گروه سوم: کودکانی که درمان را قبول می‌کنند ولی برای پذیرفتن دستورهای دندان‌پزشک احتیاط می‌کنند.
گروه چهارم: کودکانی که رابطه خوبی با دندان‌پزشک دارند و به کارهای دندانپزشکی علاقه‌مندند و می‌خندند و لذت می‌برند.
حضور والدین در اتاق کار دندانپزشکی
یکی از مواردی که در بسیاری از مواقع ذهن والدین را مشغول می‌کند این است که آنها تمایل دارند حین کار دندانپزشکی در اتاق کار حضور داشته باشند. این امر به‌طور کامل به نظر دندان‌پزشک و روش کاری او بستگی دارد ولی دانستن 2 نکته برای والدین ضروری است:
1. در صورت حضور در اتاق کار باید از صحبت کردن با کودک حین کار خودداری کنید زیرا این کار تاثیرپذیری کودک از دندان‌پزشک را کاهش می‌دهد.
2. در صورتی که دندان‌پزشک از والدین بخواهد از اتاق کار خارج شوند این کار باید فورا و بدون مقاومت والدین انجام شود زیرا این اطاعت از دندان‌پزشک تاثیر مثبتی بر رفتار کودک خواهد داشت. قابل ذکر است که برای کودکان زیر 3 سال و کودکان دچار معلولیت‌های ذهنی و جسمی در بسیاری از موارد ممکن است حین کار دندانپزشکی به حضور والدین نیاز باشد.
