اخلاق پزشکی/ دکتر حمیدرضا نمازی/عضو گروه اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
گشتی در فضاهای حوزه سلامت مانند بیمارستان‌ها و سایر مراکز درمانی نشان می‌دهد آستانه تحمل ما نسبت به گذشته پایین آمده است و با کوچک‌ترین نامرادی و ناملایمتی برمی‌آشوبیم و به هم می‌ریزیم. اینکه آدمیان با کوچک‌ترین تنش، به هم می‌ریزند و آشنایان دیرین را دشمنان خود فرض می‌کنند نشان از اوضاع بد تحمل‌ناپذیری ما دارد. تحمل‌ناپذیری، شاید بزرگ‌ترین آفت حوزه سلامت باشد. طبیبی که تاب پرسش‌های مکرر و بی‌وجه بیمار و همراهانش را ندارد و از خرده‌معلومات ایشان به جوش می‌آید، در گستره تحمل‌ناپذیری می‌گنجد. همچنین کسی که خیال می‌کند بازگشت قطره‌ای خون به سرم خود یا همراهش نشان از وخامت سلامت دارد و پرستار و پزشک را به انتقادی تند می‌گزد، آستانه تحمل‌پذیری پایینی دارد. تحمل‌ناپذیری بیش از آنکه اختلالی در مهارت‌های ارتباطی باشد، در روند درمان بیماران اختلال ایجاد می‌کند. صمیمیت کنترل‌شده، شرط لازم برای درمان موثر است. لحاظ چند نکته در باب تحمل‌ناپذیری، ضروری می‌نماید:
1. هنگام سخن گفتن دیگران، به حرف آنها توجه کنیم، نه به حرف‌هایی که قرار است خودمان بگوییم.
2. اگر کسی حرفی را می‌گوید که ما از قبل می‌دانیم یا قبولش نداریم، لزومی ندارد بین سخن گوینده بپریم.
3. چند لحظه بازگشت خون به سرم یا تمام شدن یا جریان نداشتن سرم و خیلی از مسائل مشابه، نسبت به بیماری اصلی، اهمیت بسیار کمتری دارد. حواسمان باشد، خرده‌معلومات برآشفته‌مان نکند.
4. چون نگران سلامت خود و همراهمان هستیم نباید آرامش سایر بیماران و همراهانشان را سلب کنیم. خودخواهی باروت تحمل‌ناپذیری است.
5. «شاید ما اشتباه می‌کنیم و ماجرا جور دیگری است.» این عبارت که در بسیاری موارد درست از آب درمی‌آید، تمرینی برای بالا بردن سطح تحمل‌پذیری ماست.
6. قبل از پرخاشگری و بروز عصبانیت، چند دقیقه درنگ کنیم.
