براساس مطلبی که در نشریه انجمن آکوستیک امریکا منتشر شده، تعصب و جانبداری‌ها نه‌تنها بر آنچه می‌بینیم، بلکه بر آنچه می‌شنویم هم تاثیر می‌گذارد. تحقیقات نویسنده مطلب نشان می‌دهد وقتی مخاطبی بداند طرفش یک کانادایی چینی‌تبار است، صحبت‌های او به نظرش نامفهوم‌تر و با لهجه‌ای عجیب‌تر می‌رسد تا وقتی بداند طرف یک کانادایی سفیدپوست است. نویسندگان تحقیق با استفاده از صدای 12 زن و مرد که نیمی از آنها کانادایی‌های چینی‌‌تبار و نیمی هم کانادایی‌های سفیدپوست بودند، آزمایشی را برای پی بردن به نقش نژاد در درک شنیداری افراد انجام دادند، با توجه به این نکته که دانشگاه بریتیش کلمبیا که تحقیق در آن انجام گرفته، در واقع در کانون جوامع مختلف آسیایی‌ها و سفیدپوستان کانادایی واقع شده است. از 40 داوطلب انگلیسی‌زبان خواسته شد تا به صحبت‌های این افراد که هر یک 10 جمله انگلیسی را گفته بودند، از طریق رایانه گوش دهند. ابتدای نیمی از جمله‌ها، شنوندگان عکس سیاه و سفید گویندگان را به سرعت می‌دیدند و می‌توانستند نژادشان را شناسایی کنند. پس از آن از داوطلبان خواسته شد تا مفهوم هر جمله را بیان کنند. برای آنکه این آزمون کمی پیچیده‌تر شود، محققان جمله‌ها را با پس‌زمینه صداهایی دیگر پخش کردند. به گفته سرپرست این تحقیق، دکتر بابل، ایجاد صداهای مزاحم با این هدف انجام گرفت که وقتی گوش دادن دشوار باشد، باید روشی را به کار ببریم تا بتوانیم علائم آوایی را از صداهای دیگر تفکیک کنیم.

محققان عقیده دارند روشی که داوطلبان به کار بردند، در واقع اعمال نوعی مرزبندی کلیشه‌ای درباره گویندگان آسیایی است. این نظر بر پایه تحقیقات درازمدت قبلی بنا شده است که می‌گوید درک شنیداری ما تحت‌تاثیر هویت نژادی یا جنسیتی گوینده قرار دارد. وقتی داوطلبان از هویت نژادی گویندگان اطلاع نداشتند، میزان درک آنها از جمله‌هایی که کانادایی‌های سفیدپوست بیان می‌کردند، مشابه جمله‌های مهاجران آسیایی‌تبار بود، اما پس از نشان دادن هویت نژادی افراد برای داوطلبان مشکل بود بتوانند منظور آسیایی‌ها را دنبال کنند، اما تاثیری در درک جمله‌های سفیدپوستان ایجاد نشد. وقتی از داوطلبان خواسته شد به لهجه افراد نمره بدهند، آسیایی‌ها وقتی بیشترین نمره برای لهجه‌دار بودن را گرفتند که داوطلبان از هویت نژادی گویندگان اطلاع پیدا کردند و نیز سفیدپوستان وقتی کمترین نمره را گرفتند که هویت نژادی آنها برای داوطلبان روشن شد. جالب آنکه، تحقیق کوچک بعدی نشان داد داوطلبان نتوانستند مشخص کنند لهجه اداشده متعلق به چه کسی با چه نژادی است. کل این روند محققان را به این نتیجه رساند که در واقع دلیل اصلی تشخیص هویت نژادی گویندگان، نشان دادن عکس‌های آنها بوده است و نه نوع صحبت کردنشان. دادن نمره کمتر به آسیایی‌ها به‌دلیل کینه‌توزی داوطلبان نبود، هر چند که نمی‌شود تمایلات مثبت آنها نسبت به گویندگان سفیدپوست را نادیده گرفت، اما این موضوع ربطی به درک دشوارتر لهجه آسیایی‌ها نداشت. محققان به این نتیجه رسیدند که در واقع داوطلبان دچار این سوءبرداشت شده بودند که باید از زبان آسیایی‌تبارها لهجه عجیب‌تری بشنوند تا کانادایی‌های سفیدپوست.

منبع