محمدحسین عابدینی، کارگردان تلویزیونی/ ایمیل
آیا دیده‌اید که برخی پزشکان، در اتاق معاینه، چندین بیمار را همزمان می‌پذیرند؟ آیا حس کرده‌اید که در این شرایط، نگاه دیگر بیماران، چقدر روی شما سنگینی می‌کند؛ طوری که از بیان راحت درد و مشکل‌تان گاهی عاجز می‌شوید؟ آیا پیش آمده که در این حالت، سرتان را جلوتر ببرید، صدایتان را زیر بیاورید و با نیم‌نگاهی به بغل‌دستی‌ها یا پشت‌سری‌ها، مایوسانه تلاش کنید تا فقط دکتر صدای شما را بشنود و نه آن غریبگان دیگری که در اتاق حضور دارند؟
اگر این‌گونه بوده، شما نیز از طایفه‌ای هستید که دوست دارند پزشک، آنها را «به تنهایی» معاینه کند؛ با ایشان «به تنهایی» حرف بزند، چگونگی درمان دردشان را «به تنهایی» بازگو و داروها را «به تنهایی» برایشان نگارش و تشریح کند. به طایفه ما خوش آمدید!
اما برخی پزشکان، این فضا را به وجود نمی‌آورند و قایل به این نیستند که باید با بیمارشان به تنهایی هم‌کلام بشوند و مشاوره کلامی انفرادی به او بدهند. این‌گونه، این نوع و این جنس از پزشکان، چندین مریض را در آنِ واحد می‌پذیرند و آنها را در یک اتاق، با همدیگر و در حضور یکدیگر، دسته‌جمعی ملاقات می‌کنند.
این یکی از حقوق بیمار است که بیماری خود را دور از فشار نگاه و حجم گوش اغیار، با طبیب خویش مطرح نماید تا رازهایی از سلامت خود را بر او فاش کرده باشد که ممکن است قبل از آن، این اسرار درون را بر احدی، حتی نزدیک‌ترینِ نزدیکان و خویش‌ترینِ خویشاوندان خویش نگفته و سفره درد خویش را نگشوده باشد.
شاید این پزشکان گروه بین، دلیل این کار را شلوغی مطب و یا مراجعات زیاد در بیمارستان عنوان نموده و استدلال آورند که برای رسیدگی به این همه مریض، باید سرعت بیشتری به کار داد. در پرانتز، شاید تشخیص شان هم درست باشد و با همان معاینه گروهی بتوانند مشکل بیمار را به درستی حدس بزنند و دارو یا نسخه درمانی درستی برای او انتخاب نمایند ولی رفتار آنها و شیوه درمانشان حداقل به دلیل نقض این فضای خصوصی متعلق به بیمار و احتمال فاش نمودن مشکلات و ناهنجاری‌های سلامت وی بر یک بیمار یا یک غریبه دیگر، پر از اشکال است.
پزشک کاردانی که دو بیمار یا سه بیمار و یا حتی پیش آمده که چهار یا پنج بیمار را همزمان در محل معاینه می‌پذیرد، حریم‌های خصوصی همه آنها را نقض نموده و خلوت آنها را خدشه‌دار کرده است؛ شاید در این بین، کسی حرفی نزند و چیزی نگوید؛ چرا که بیمار، مشکل‌دار است و صاحب درد و وجود همان درد، شاید دیگر حال و حوصله‌ای بر او باقی نگذاشته باشد که بخواهد به این مشکل محیطی بپردازد و حق و حقوق دیگرش را از پزشکش تقاضا نماید؛ و لیکن این دلیل نمی‌شود که آن پزشک دانا نداند که باید به‌وجود آورنده فضایی باشد که بیمار، به راحتی و با آرامش- خارج از نگاه‌های کنجکاو دیگران- رنج و محنت خویش را بازگو نماید و از پزشک، به عنوان یک همراه سلامت - و نه یک بیزینس‌مَن- تقاضای مشاوره و درمان نماید.
حق است از پزشکان فهمیده‌ای که به حق خلوت بیمار احترام می‌گذارند و آن را سوراخ نمی‌نمایند و اجازه هم‌کلام شدن به بیمار را همراه با حفظ حریم و حرمت و راز و خلوت‌اش می‌دهند، راست‌گویانه سپاسگزار بود و امید اصلاحِ کِردار داشت از پزشکانی که مریض‌ها را در اتاق ملاقات، هم چون خط تولید کارخانه‌های کم‌محتوای نوشابه سازی، ردیفی و پشت سر هم، بلکه چسبیده به هم معاینه می‌کنند و تند و تند و تند، ورقه‌ها و نسخه‌ها یا دفترچه‌هاشان را مُهر!
خدا کند به پُست‌شان نخورید!
