سینک ظرفشویی بدجور رنگ گرفته، لیوان چای سبزم دور تا دورش کدر شده و با هیچ ضرب و زوری از بین نمیره، ماهیتابه از شب قبل مانده که بوی ماهی سرخ کرده به خودش گرفته، با اینکه از بویش چندان دل خوشی ندارم، راه از بین رفتن تمام این مشکلات به نظرم خودشه... در کابینت را باز میکنم و در انتهاییترین قسمتش دستم به بطری میخورد. اما لحظهای که میخواهم وایتکس را توی سینک بریزم با جیغ بنفش همسرم ایست میکنم، میگم چی شده؟
میگه مگه قرار نبود از وایتکس استفاده نکنی؟ میگم من که استفاده نمیکنم، اما همین یک بار به خاطر... دوباره وسط حرفم میپره و میگه یک دقیقه قبل از اینکه اینو استفاده کنی بیا بشین تا برات بخونم: «استفاده از مواد شوینده یکی از عوامل خطرساز محیطزیست هستند...»
میگم: «چه ربطی داره؟ من آب میریزم و وقتی سینک پاک شد، دیگه چیزی نمیمونه.» میگه اتفاقا نکتهاش همینجاست این شویندهها به خاطر ساختار مولکولی که دارند از یک طرف در آب و از طرفی تو چربی حل میشن و با شستشو ترکیبهای مواد شوینده به صورت محلول وارد آب میشوند و خب آب دیگه خواص قبلی رو نداره و حالا آه از نهادم برمیاد چون فکر میکنم به ازای تمیزی سینک ظرفشوییام چه اندازه شوینده وارد سیستم پساب خانگی کردم و انگار چون در تهران سیستم فاضلاب بهطور کامل وجود نداره این پساب از طریق چاههای فاضلاب وارد منابع محدود آب زیرزمینی میشه و در یک کلام کیفیت آب را تحتتاثیر قرار میده.
در اینترنت جستجو میکنم و یک جایگزین عالی برای تمیز کردن سینک پیدا میکنم: سرکه سفید!
مریم امیدی