1. کردار و عملکرد کودک را مورد تحسین قرار دهید، نه خودش را: کودکان و نوجوانان را به خاطر همان چیزی که هستند، صرف‌نظر از آنچه که از نظر ما می‌تواند باشد، مورد تایید و پذیرش قرار دهید. آنها چه موفق بشوند، چه نشوند باید به خاطر سعی و تلاششان تحسین و تشویق شوند. اگر والدین تنها زمانی که کودکشان استعداد و شایستگی از خود نشان می‌دهد، او را قبول و تایید کنند، کودکی کمال‌گرا تربیت می‌کنند که تحمل شکست ندارد و این مساله در آینده به ضررش خواهد بود.
2. یک عملکرد مشخص را مورد تحسین قرار دهید: با ذکر جزییات شرح دهید کجای کاری که کودک و نوجوان انجام داده خوشحال‌کننده است، به طوری که او بفهمد چه کاری را درست انجام نداده و در چه قسمتی خوب و بی‌نقص بوده و اگر بخواهد چیزی را اصلاح کند چه کار باید بکند.
3. کودک را بدون اما و اگر و گوشه و کنایه مورد تحسین قرار دهید: برای گرفتن بهترین نتیجه، تعریف و تحسین باید رک و صریح ابراز شود، بدون اما و اگر و گوشه و کنایه درباره شکست‌های گذشته یا تضعیف کردن نتیجه. جمله‌هایی مثل «خوب عمل کردی، تعجب می‌کنم که تنبلی نکردی!» یا «مشق امشبت خوب است. چرا قبلا از این کارهای خوب نمی‌کردی؟» یا «چه عجب خرابکاری نکردی!» هرگونه تاثیر مثبتی را که ممکن است تعریف و تحسین داشته باشد، خنثی و بی‌اثر می‌کند.
4. تحسین و تعریف باید واقعی و صادقانه باشد: همان‌طور که در مورد بزرگسالان صدق می‌کند، کودک و نوجوان تمجید دروغین را نوعی اهانت ناخوشایند محسوب می‌کند. تحسین و تمجید دروغین، خودآگاهی کودک را زائل می‌کند. اعتماد او را به پدر و مادر یا هر بزرگسال دیگر از بین می‌برد و ممکن است ترس از شکست را در او افزایش دهد.
5. تحسین و تمجید را بلافاصله ابراز کنید: تعریف و تحسین را بدون فوت وقت به زبان بیاورید و آن را در حضور کودک بگویید نه اینکه از او دور شوید یا از اتاق دیگری بگویید، یا به فرد دیگری بگویید تا او بشنود و باید طوری باشد که او بتواند طرز گفتن شما را ببیند.
6. روش‌های فیزیکی را فراموش نکنید: تماس بدنی و حالت چهره به خوبی می‌تواند بیانگر تحسین باشد. در آغوش کشیدن، لبخند زدن و بوسیدن، مهم است. این کارها بیانگر محبت و قدردانی هستند، کمتر جنبه قضاوت و بیشتر حالت خودانگیخته دارند.
7. بگذارید کودک خودش را عامل موفقیتش بداند: نگویید: «فوق‌العاده است. تو قبول شدی. من گفتم که از روش‌های من در انجام کارت استفاده کن»، «اگر من وادارت نکرده بودم که برای درس شنا بروی، نمی‌توانستی این نشان را بگیری» یا «او در خواندن فوق‌العاده است، ولی من 5 سال هر شب همراهش درس می‌خواندم.» بگذارید کودک کامیابی خود را باور کند.
